Często mówię o potrzebie "zreformowania" naszego podejścia do posługiwania się młodzieżą w świetle zdumiewających statystyk dotyczących młodych ludzi odchodzących z wiary chrześcijańskiej. Chociaż mam tendencję do skupiania się na kierunku, który wolałbym obrać, to rzadko poświęcam dużo czasu na krytykę alternatywnych strategii, które inni liderzy młodzieżowi przyjmują, starając się utrzymać swoje młode zgromadzenie. Nick Peters wykonał jednak dobrą robotę, podsumowując problem w swoim utworze "Entertaining Our Youth to Apostasy". Nick zadaje ważne pytanie retoryczne. Jeśli rzucanie cukierkami, pizza, zabawa, pierwsze podejście tak wielu w służbie młodzieży jest tak cholernie dobre, to dlaczego nie zastosujemy go również do nabożeństw dla dorosłych?
"Zamiast kazania, zróbmy komediowy show regularnie. Dorośli lubią przecież oglądać Sitcomy. Dajmy im co tydzień nowy odcinek. Możemy zrobić z nich filmy i pozwolić nowym członkom Kościoła zobaczyć, czego im brakowało w ostatnich sezonach. Albo możemy po prostu znaleźć muzykę, którą starsi ludzie w Zborze będą się cieszyć i regularnie koncertować. Możemy przywołać największe nazwiska we Współczesnej Muzyce Chrześcijańskiej. Ta wspaniała rozrywka sprawi, że dorośli nadal będą przychodzić do kościoła. Jeśli to nie zadziała, zawsze możemy się upewnić, że każda msza św. będzie miała ze sobą wspaniały posiłek i że każdy przyniesie do niego, co tylko zechce. Z pewnością, jeśli nadal będziemy zabawiać ludzi w kościele, to wyrosną na silnych i ciężko pracujących chrześcijan, którzy są gotowi iść i wygrywać świat dla Chrystusa.
A może nie.
Mogą się śmiać i dobrze się bawić, ale kiedy znajdą się na polu walki, co będą w stanie zrobić. Nie mogą po prostu śmiać się i oczekiwać, że zagrożenie zniknie. To świetny sposób, by się bronić, ale nie pokona opozycji."
Wielka uwaga Nick. Zrobiłbym nawet krok dalej. Rozrywka na pewno nie wystarczy, ale jestem tu po to, żeby ci powiedzieć, że uważam, że nauczanie też nie wystarczy. Czas wyjść poza to wszystko i przejść od rozrywki, do nauczania, do szkolenia. Opisałem tę różnicę na jednym z ostatnich stanowisk, ale dopóki nie będziemy gotowi zaangażować się w bitwę przed nami, zwracając się do naszych KALENDARÓW duszpasterskich, będziemy nadal nie wywiązywać się z naszych obowiązków jako duszpasterzy młodzieży. To właśnie moja rola jako duszpasterza młodzieżowego sprawiła, że zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób mogę przyczynić się do sprawy młodych chrześcijan. Napisałem Chrześcijaństwo Cold Case, starając się zapewnić młodym chrześcijanom zasoby, które mogą wykorzystać do (1) rozwijania pewności co do roszczeń chrześcijaństwa i (2) przekazywania prawdy innym.
