Włamanie do mieszkania (przestępstwo, w którym podejrzany lub podejrzani włamują się do czyjegoś domu, aby ukraść swoje kosztowności) jest bardzo częstym przestępstwem tutaj w Kalifornii. Zaledwie kilka dni temu badaliśmy podejrzanego wczesnym rankiem, gdy wychodził z domu. Podejrzany pojechał wiele mil do zamożnej okolicy na północnym wybrzeżu Los Angeles. Jednak zamiast wjechać do dzielnicy mieszkalnej, podejrzany wjechał na parking kościoła. W oczekiwaniu na to, co zrobi dalej, zacząłem biegać przez możliwe powody, dla których mógł tam być. Czy mógłby zaparkować na parkingu kościoła z zamiarem wejścia do najbliższej dzielnicy mieszkalnej, aby zacząć szukać docelowych domów?
Czy to możliwe, że naprawdę uczestniczył w kościele? Jaki człowiek mógł pójść do kościoła, modlić się, oddawać cześć, usłyszeć poselstwo z Pisma Świętego, a następnie wyjść i spędzić resztę dnia włamując się do domów? Jak ktokolwiek mógłby być tak obłudny? Jak mógł czuć się dobrze, idąc do kościoła, kiedy przez resztę dnia mógł być zaangażowany w prześladowanie innych?
Kiedy zastanawiałem się, jak ten podejrzany w jednej chwili może chwalić Boga, a w następnej kogoś pokrzywdzić, zacząłem sobie przypominać swoje własne doświadczenia w kościele. To znaczy, ile razy byłem w środku modlitwy, kiedy zacząłem dryfować myśląc o jakimś niedawnym osiągnięciu w pracy, o jakimś planie dokonania czegoś jeszcze większego, albo o tym, co miałem zamiar zrobić po kościele, aby służyć swojemu własnemu poczuciu przyjemności? Ile razy śpiewałem pieśń o tym, jak wielkim Bogiem byłem, gdy zacząłem myśleć o czymś wielkim, co myślałem, że zrobiłem? Ile razy słyszałem poselstwo o przebaczeniu, kiedy myślałem o kimś w pracy, kto mnie rozgniewał i komu sam nie chciałem przebaczyć?
Kiedy usiadłem tam osądzając tego włamywacza za to, że ośmielił się wejść do kościoła w środku kryminału, Bóg zaczął mnie skazywać. Czy zamiast tego nie powinienem był mieć nadziei, że ten człowiek naprawdę ma związek z Bogiem? Czy nie powinienem był być zadowolony, jeśli żałował swojego zachowania i prosił Boga o przebaczenie? Gdyby włamał się do czyjegoś domu, byłbym tam, aby go aresztować, ale czy w międzyczasie nie mógłbym przynajmniej być otwarty na możliwość, że był grzesznikiem, tak jak ja? Masz nadzieję w jednej chwili być blisko Boga, a w następnej myśleć o sobie i moich własnych pragnieniach?
Chciałbym myśleć, że to ja jestem tym dobrym facetem w tej sytuacji. Jestem gliną, powstrzymuję złoczyńców. Chcę dążyć do bycia dobrym, chcę naśladować dobroć Boga, ale ta sprawa była prawdziwym przypomnieniem, że w tym dążeniu muszę zyskać poczucie perspektywy. Jestem grzesznikiem i muszę być ostrożny w osądzaniu innych, kiedy sam nie żyję według tych samych standardów.
Wszyscy mamy rzeczy, z którymi walczymy. Mam nadzieję, że nigdy nie dotrę do miejsca, gdzie moje grzeszne zachowanie mogłoby mnie aresztować. Nawet w tym momencie chcę porozmawiać o tym, że "niektóre grzechy są gorsze od innych" i oczywiście ten facet był jeszcze dużo gorszy ode mnie. Ale Biblia jasno mówi, że wszyscy nie osiągnęliśmy chwały Bożej. Obok doskonałości Boga, nawet nasze największe dzieła są jak brudne szmaty. Mój grzech oddziela mnie od Boga, tak jak grzech tego podejrzanego oddziela go. Oboje potrzebujemy ofiary Jezusa, aby uczynić ją właściwą z Bogiem.
Wszyscy mamy rzeczy, z którymi walczymy. Biblia jasno mówi, że wszyscy nie osiągnęliśmy chwały Bożej. - Jimmy WallaceCLICK TO TWEET
Jestem zażenowana, że musiałam zostać za to skazana. Powinienem dziękować Bogu, że ten facet może pójść do kościoła. To znaczy, gdzie jest bardziej prawdopodobne, że zmieni swoje życie niż w obecności Boga? Czy naprawdę myślałem, że jestem tak wielki, że aresztowanie tego faceta raz na zawsze położy kres jego kryminalnym zachowaniom? Był już wcześniej przez nas aresztowany i prawdopodobnie znowu będzie. Więzienie mogło być tylko tymczasowym rozwiązaniem. Tylko z Bogiem można było znaleźć trwałe rozwiązanie.
